|
พลังจิตอิสระ คือความเบา พึ่งพลังภายนอกคือความหนัก
พวกนักบำเพ็ญจิตในสมัยปัจจุบันนี้ บางท่านก็สอนให้น้อมเอาพลังต่างๆ เข้ามา บางท่านก็ให้น้อมเอาพลังพระอินทร์ พระพรหม หรือพลังของพระอิศวร พระนารายณ์ เป็นต้น
ให้มาประจุอยู่ที่จิตของเรา แล้วก็น้อมเอาพลังเหล่านั้นไปใช้ประโยชน์ พลังเหล่านั้นจะเกิดประโยชน์ขึ้นมาได้อย่างแท้จริง เพราะอาศัยความเชื่อมั่น
แต่พลังแบบนั้นมันเป็นพลังที่เราอาศัยสิ่งอื่น แต่อย่างที่กล่าวมาในตอนต้นนั้น มันเป็นพลังซึ่งเกิดจากสมรรถภาพของเราเอง ซึ่งเราสามารถทำจิตให้มารวม หยุดนิ่ง ซึ่งเรียกว่า สมาธิ ได้
เมื่อจิตนิ่งเป็นสมาธิได้ จิตก็เป็นอิสระ เป็นตัวของตัวเอง ไม่มีอำนาจอันใดจะมาบังคับ
ข้อสังเกต พลังซึ่งเกิดตามธรรมชาติของจิตที่ฝึกฝนอบรมดีแล้วนี่ เมื่อได้สมาธิ จะรู้สึกว่ากายเบา จิตเบา กายสงบ จิตสงบ แล้วบางทีก็มีปีติ มีความสุข ถ้ายิ่งจิตสงบละเอียดลงไปเท่าไร
ก็ยิ่งมีความสุขความสบาย จิตใจของเราปลอดโปร่ง ไม่หนักหน่วง ถ้าเรานั่งอยู่ ความรู้สึกทางกายเหมือนกับลอยอยู่บนอากาศ เหมือนกับก้นไม่แตะพื้น ถ้ามันเกิดขึ้นในขณะที่เราเดินจงกรมจะรู้สึกเบา สบายไปหมด เหมือนกับว่าเราไม่ได้ก้าว
แต่ตัวของเราลอยไปเอง เวลาเรานอน ถ้าจิตมันมีสมาธิดังที่กล่าว เราก็จะรู้สึกว่า กายเบา จิตเบา กายสงบ จิตสงบ เราจะรู้สึกว่าตัวเราลอยอยู่บนอากาศ
อันนี้ เป็นผลจากการปฏิบัติสมาธิในแนวทางที่สร้างจิตให้มีพลังเป็นอิสระแก่ตัวเอง ไม่ตกอยู่ในอำนาจของสิ่งใด
ทีนี้การสร้างพลังจิตอีกแบบหนึ่ง โดยอาศัยพลังอื่นเข้ามาช่วย ถ้าหากจิตสงบลงไปแล้ว น้อมเอาพลังภายนอกเข้ามา ทำให้เรารู้สึกว่าพลังเข้ามาแล้ว เราจะรู้สึกว่าหนักหน่วงทั้งกาย หัวใจ เหมือนถูกบีบ
หลังจากนั้นจิตของเราไม่เป็นตัวของตัวเอง ตกอยู่ในอำนาจของสิ่งที่เข้ามาแทรกสิง หนักๆ เข้ากลายเป็นการทรงวิญญาณ
อันนั้นไม่ถูกต้อง
| 
